اغلب زمانی که مردم از واژه دکتر استفاده می کنند، منظورشان دکترای پزشکی یا دکترای فنی است، هرچند، هر فردی که دارای مدرک دکترا باشد به عنوان پزشک نامیده می شود، از جمله روانشناسانی که عموماً یک دکتر دارند. فلسفه در روانشناسی (Ph.D.) یا دکترای روانشناسی (PsyD). بنابراین، از این نظر، آنها در واقع پزشک هستند - نه کسانی که در دانشکده پزشکی شرکت می کنند.

همچنین ذکر این نکته مهم است که در برخی ایالت ها، فارغ التحصیلان مقطع کارشناسی ارشد مجاز به ارائه روان درمانی  و ارزیابی روانشناختی تحت نظارت یک روانشناس بالینی دارای مجوز هستند. بنابراین، اگر کار با یک متخصص سلامت روان که دارای مدرک دکترا است برای شما مهم است، حتماً در مورد مشخصات تحصیلی آنها جویا شوید.

آموزش روانشناسان

روانشناسان دارای مجوز دارای مدرک Ph.D.، Psy.D. یا EdD هستند. مدرک تحصیلی که یکی از بالاترین سطوح تحصیلی است. آموزش با اخذ مدرک لیسانس شروع می شود و به طور متوسط ​​هفت سال آموزش و تحصیلات تکمیلی را دنبال می کند. 

آموزش تحصیلات تکمیلی برای روانشناسان شامل یک دوره کارآموزی تحت نظارت و همچنین یک سال تمرین تحت نظارت قبل از اخذ مجوز است. برای تبدیل شدن به یک روانشناس دارای مجوز، متخصصان باید امتحانات دولتی و ملی را نیز پشت سر بگذارند.

اکثر روانشناسان نمی توانند دارو تجویز کنند

در حالی که روانشناسان پزشک هستند، نمی توانند درمان های پزشکی برای افسردگی، مانند داروها یا روش هایی مانند درمان تشنج الکتریکی (ECT) یا تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) را تجویز و اجرا کنند.

یک روانشناس در درجه اول در یکی از دو حوزه کار می کند: تحقیقات روانشناختی و مدیریت یا کار با بیماران از طریق مشاوره و/یا روان درمانی .

مشاوره یک نوع مداخله کوتاه مدت است که هدف آن کمک به بیمار برای حل مشکلات خود است. از سوی دیگر، روان‌درمانی شامل کار با بیمار به‌صورت طولانی‌مدت برای بررسی فرآیندهای فکری و نحوه حضور او در جهان است تا مشخص شود چرا مشکلاتی را که دارند تجربه می‌کنند و چگونه بهتر با آنها کنار بیایند. .